Vernieuwing, internationale naamsbekendheid, buitenlandse investeringen, publiciteit en een Wikipediapagina: online kiosk Blendle lijkt het allemaal te hebben. Tel daar de bevlogenheid van het duo Marten Blankesteijn en Alexander Klöpping bij op en je beschikt over een succesformule.
Virtuele etalage
Ook over het aanbod valt niet te klagen. Veel Nederlandse uitgeverijen hebben Blendle bij de start het voordeel van de twijfel gegeven, uit angst om achter te blijven. Kies een willekeurig artikel uit de Volkskrant, het Algemeen Dagblad of Vrij Nederland en het is te koop via Blendle. Tientallen tijdschriften en kranten staan in de virtuele etalage en gebruikers pikken daar de pareltjes uit, voor maximaal 99 cent per artikel.
Heikele puntjes
Los van het feit dat de online kiosk nog niet winstgevend is (lees: een verlies van 500 duizend euro in 2014), is ook het aantal gebruikers aan de lage kant. Een gering aantal gebruikers plus een laag tarief per artikel betekent weinig geld in het laatje. Maar niet alleen de tegenvallende cijfers zijn een heikel puntje. Een platform als Blendle moet voldoende gebruikers hebben om voor uitgeverijen interessant te blijven, stelt Marketingfacts.
Geen moeilijke rekensom
Bovendien dient Blendle zich te houden aan de eisen die uitgeverijen hen opleggen. Want geen aanbod betekent geen gebruikers en geen gebruikers, geen omzet. Dat is geen hogere wiskunde. Om de online kiosk voor gebruikers aantrekkelijker te maken (zodat het platform meer vaste lezers krijgt) moet Blendle vernieuwen. Ook geen bijster moeilijke rekensom. Maar: door mee te werken aan de vernieuwing van Blendle snijden uitgeverijen zichzelf in de vingers.
High five
Stel: Blendle stelt een persoonlijk pakket samen van artikelen die past bij de interesses van de gebruiker, voor een klein bedrag per maand. Hartstikke leuk bedacht en waarschijnlijk geven Marten en Alexander elkaar een high five bij het noteren van het aantal nieuwe gebruikers, maar de uitgeverijen zullen op zijn zachts gezegd niet blij zijn. Het duo neemt immers de regie van hun content over. Dan zou ik ook rechtsomkeert maken.
Geen vetpot
Uitgeverijen mogen zelf bepalen of zij de opbrengst van artikelen delen met de auteur. Dat is op zijn minst attent. Ware het niet dat een artikel honderden keren gelezen moet worden om daadwerkelijk een leuk bedrag op te leveren. Ook mijn stukken zijn af en toe te bewonderen in de online kiosk, maar veel rijker ben ik daar vooralsnog niet van geworden. Als mijn artikel à 0,99 cent – het hoogste tarief – 100 keer wordt gelezen, dan levert dat 99 euro op. Daarvan gaat 30 procent naar Blendle, zo’n 30 euro. De overgebleven 69 euro wordt natuurlijk nooit in zijn geheel op mijn bankrekening gestort, de uitgeverij wil immers ook wat. Stel, de uitgeverij kiest ervoor om 50 procent in eigen zak te houden, dan houd ik welgeteld 34,50 over. Op zich een leuk zakcentje, maar geen vetpot. Wél 100 extra lezers van mijn artikel. Blendle dient als een extra platform waarop mijn artikelen gelezen kunnen worden. En dat is ook wat waard.
Redder in nood
Het aantal Blendle-gebruikers blijft gelijk en uitgeverijen zijn huiverig. Huiverig voor vernieuwing en voor het einde van hun eigen bestaan. Blendle zou ooit het spreekwoordelijke gat in de markt kunnen worden, misschien zelfs een redder van de Nederlandse journalistiek. Maar nu nog even niet.
Een kleine vijf maanden na het behalen van haar diploma Journalistiek besloot Sjoske Cornelissen voor zichzelf te beginnen. Wie niet waagt, die niet wint, was de gedachte. Met een heleboel dromen en een iets minder concreet plan stapte ze - onder de naam Sjoske Media - de freelance wereld in. Nu, zo’n anderhalf jaar later, schrijft ze voor verschillende websites, bedrijven en magazines. Voor Pay2day B.V. blogt Sjoske over de perikelen en successen van een zzp’er en houdt ze je op de hoogte van nieuwe manieren van werken.