Het is crisis. Of althans, dat was het. Vertel het me maar, want ik weet het niet. Regelmatig wordt mij de vraag gesteld of mijn keuze om zelfstandig te werken ingegeven is door ‘de crisis’. Aanvankelijk vond ik dit een rare vraag (die ik steevast met een bondig en enigszins spottend ‘ nee’ beantwoordde). Tot ik erachter kwam dat de mensen zich eigenlijk afvroegen waarom je in vredesnaam in deze instabiele tijd instabiele werkzaamheden zou verkiezen boven een vaste baan. Tenzij je geen vaste baan kon vinden natuurlijk, en daarom noodgedwongen voor jezelf bent begonnen. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat mijn leven er een stuk zorgelozer op geworden is door het nieuws wat minder te volgen. Want als ik de nieuwsberichten zou moeten geloven, was ik nu allang werkloos.
Avontuurlijk en rijk
Soms zit ik wel om geld verlegen, maar vanuit mijn creatieve achtergrond gelukkig nooit om werk. Als ik geen werk heb, heb ik zelf nog minstens één miljoen ideeën, een flink aantal projecten en nog een paar verplichtingen die prima zouden gedijen onder een beetje extra aandacht. Ik hoef dus niet bang te zijn dat ik me ga vervelen. Daarnaast heb ik de liefste mensen van de wereld om me heen. Kortom: mijn leven is vol, avontuurlijk en rijk. Ik heb alles wat ik nodig heb.
Werkweek van 60 uur
Om geld verlegen zitten betekent soms dat je niet de luxe hebt het werk te doen dat je verwacht, wilt doen of dat je ook daadwerkelijk leuk vindt. Omdat je daarnaast je eigen projecten ook aandacht wilt geven, af en toe een blog wilt schrijven en het goddelijke geluk hebt je eigen administratie te doen, heb je al snel een werkweek van 60 uur of meer.
Vaste baan
Daarom ben ik tot nu toe nooit echt bang geweest voor ‘de crisis’ en heb ik het altijd een vaag begrip gevonden. Geld verdampt misschien op de beurs, maar ideeën, materiële waarde en mensen niet. Vóór het schrijven van deze blog heb ik me dan ook actief afgevraagd wat ik tot nu toe daadwerkelijk gemerkt heb van de crisis. Toegegeven, het was moeilijker om een (vaste) baan te vinden als ik daarnaar zocht. Dat geluid hoor ik ook veel om me heen. Ik spreek regelmatig mensen die hun baan kwijtgeraakt zijn, of in onzekerheid leven of ze hun baan kunnen houden. Maar ik zie ook zoveel nieuwe ideeën, nieuwe bedrijfjes, leuke concepten en mooie winkeltjes ontstaan dat ik me werkelijk afvraag of die crisis ons zo’n kwaad doet. Het lijkt wel of een gebrek aan eindeloze voorspoed juist het betere in ons boven haalt.
Antwoord op de crisis
Om die reden zijn kleine(re) zelfstandigen dan ook het antwoord op die crisis. Want het zijn niet alleen mensen die doen wat ze leuk vinden en hun droom proberen te verwezenlijken, het zijn ook nog eens mensen die aanspreekbaar zijn op wat ze doen. Die zich nooit kunnen verschuilen achter het gezicht van een merk, multinational of ander grootbedrijf. Wellicht is het voor veel mensen wél zo dat de keuze om zich over te geven aan het instabiele bestaan van een zzp’er ingegeven is door het gebrek aan een baan, maar dat betekent niet dat het een verkeerde keuze is.
Holle marketingkreten
Voor mij luidde ‘de crisis’ het einde in van een tijdperk waarin consumeren als gegeven goed genoeg is om compleet te zijn. Mij vertelt de crisis ons dat onze interesses, onze wensen en verwachtingen aan het verschuiven zijn. We willen bouwen aan of deel zijn van ‘iets’ dat gecreëerd wordt en betalen bij mensen die we kennen voor producten die we begrijpen. Geen holle marketingkreten maar deel zijn van een daadwerkelijk product. Minder superlatieven en méér maken.
